کد مطلب:33632 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:125

ما پیشتر در بحث قناعت نیز بیان كردیم كه كسانی كه در این عالم خدایی می كنند، شاكر نیستند. بنده باید شاكر باشد. شكر وصف بندگان است. بنده هر چه به خداوند نزدیكتر باشد در برابر نعمتهای پروردگار شاكرتر است. بهترین نحوه ی شكرگزاری در برابر نعمتها، همانا قناعت ورزیدن نسبت به آنها (به معنای دقیق كلمه) است. به همین دلیل است كه شكر در برابر كفر قرار می گیرد. بنده ای كه شكر نمی گزارد، لاجرم كفر می ورزد. شاكر در برابر كافر است. البته درست است كه كفر گاهی نسبت

[صفحه 201]

به خداوند است و گاهی نسبت به نعمتهای او. اما این نكته در خور تامل است كه در این دو مورد از یك كلمه استفاده شده است. یعنی هم كسی كه نعمت باری را تضییع می كند و هم كسی كه در برابر خداوند سركشی می نماید، هر دو ملقب به لقب واحدند كه همان لقب «كفر» است.

كفر ورزیدن در برابر نعمتها، یعنی با آن نعمتها خداوار روبرو شدن و آنها را ملك طلق خود دانستن و بدون هیچ گونه ضابطه ای در آنها تصرف نمودن.

صفحه 201.